In 2007 hebben we een gans jaar thuis doorgebracht en werden we bijna zot. Daarom kozen we een jaartje later opnieuw voor een ver avontuur. Toen verkenden we 10 volle dagen de grote wereldstad New York City en al huppelend door de hitte (lees: zwetend en puffend) hebben we toch een stuk van ons hart verloren ginder. Die "apple" smaakte naar meer.
Het leek mij de ultieme reis: over de lonely highways scheuren met de wind in mijn haren wapperend en de zon op je snoet... Nu niet dat we een cabrio hebben gehuurd toen (het werd een stoere jeep), maar toch hadden we allebei zo'n gevoel van vrijheid in dat land, dat het vorig jaar weer prijs was. Jaja, mijn hubby Bart was verkocht! Na de westkust en een driedaagse trip (te voet) door het centrum van Washington D.C., kozen we vorig jaar opnieuw voor de Oostkust.
Het werd de Sunshine State van the US of A, waar je allerlei pretparken vindt (waarschijnlijk de gekste eerst die je je kan bedenken), maar ook alligators, lekker zoete appelsienen én superwitte stranden. Natuuuurlijk was het weer ons geluk om er net heen te gaan ten tijde van de allerergste milieu-ramp ooit: de olieramp van BP aan de Gulf of Mexico. Gelukkig hebben we er niks van gemerkt, maar de schrik zat er bij ons toch goed in en hebben we voor alle veiligheid niks van vis gegeten tijdens die vakantie. Ook omdat ik al 9 weken zwanger was van Jules en iedereen maar bang was dat ik één of andere voedselvergiftiging zou oplopen door het eten van vergiftigde vis of dergelijke.
Je ziet, ik ben levend en wel teruggekomen, niet opgegeten door één of ander levende handtas én van een gezonde, flinke baby bevallen eind vorig jaar, dus onze avonturen zijn al bij al goed meegevallen.
